Bulimia (bulimia nervosa), zwana żarłocznością psychiczną, to choroba psychosomatyczna z grupy zaburzeń odżywiania. Dowiedz się, jakie mogą być przyczyny schorzenia i jak rozpoznać rozwój bulimii.
Na czym polega bulimia?
Osoba cierpiąca na bulimię odczuwa paniczny strach przed wzrostem masy ciała. Po nagłych i niekontrolowanych napadach objadania się (wynikających z niepohamowanego apetytu), wymusza na sobie zagrażającą zdrowiu ścisła dietę, prowokuje wymioty lub (przy pomocy środków przeczyszczających) gwałtowne biegunki. Zdecydowana większość osób chorych na bulimię to kobiety, które dość często potrafią zachować normalną wagę, dlatego ich problemy zwykle bywają niezauważane przez otoczenie. Skutkiem choroby są bardzo poważne zaburzenia w stanie zdrowia fizycznego i psychicznego. Nieleczona bulimia może prowadzić nawet do śmierci, będącej konsekwencją wyniszczenia organizmu lub udanej próby samobójczej.
Bulimia – przyczyny
Nie ma jednej, konkretnej przyczyny, która wywołuje schorzenie. Choroba często wiąże się z brakiem akceptacji własnego wyglądu przez otoczenie oraz samego siebie – ten stan może prowadzić do silnych zaburzeń odżywiania. Częściej na chorobę zapadają osoby o niskiej samoocenie, przeżywające problemy rodzinne. Czynnikami które mogą wpłynąć na pojawienie się bulimii są wszelkiego rodzaju traumy: zawód miłosny, molestowanie seksualne, rozpad rodziny, przemoc fizyczna, duże problemy zawodowe itp. U nastolatek, bulimia może mieć związek również z chorobliwą opiekuńczością rodziców, rygorystycznymi metodami wychowawczymi lub zbyt wygórowanymi oczekiwaniami wobec dziecka. Te wszystkie czynniki mogą prowadzić do zaburzeń osobowości, niskiej samooceny czy poczucia przewlekłego lęku i stresu, którego formą rozładowania jest napadowe objadanie się.
Bulimia – objawy
Najbardziej charakterystycznym objawem schorzenia jest napadowe spożywanie ogromnej ilości jedzenia, a następnie prowokowanie wymiotów lub biegunki. Często osoba chora bardzo dokładnie ukrywa swoje działania (epizody te np. odbywają się w nocy). Dlatego zdarza się, iż najbliższe otoczenie nie zdaje sobie sprawy, z jak poważną przypadłością boryka się bliska im osoba.
Na pewno sygnałem ostrzegawczym może być obsesyjne liczenia kalorii połączone z intensywnymi ćwiczeniami fizycznymi, dietami, a nawet głodówkami. Chorobie towarzyszy uczucie przewlekłego zmęczenia, wywołane awitaminozą oraz spadkiem elektrolitów. Chorzy często borykają się z bólem i zwrotami głowy, problemami z miesiączkowaniem, płodnością, torbielami na jajnikach czy nadmierną suchością skóry. Pojawiają się kłopoty w jamie ustnej – uszkodzone przez kwasy żołądkowe szkliwo powoduje szybkie psucie się uzębienia. Bulimicy prowokujący wymioty cierpią na nadżerki w przełyku i tylnej części gardła. U chorej osoby często można zaobserwować obrzęk gruczołów ślinowych, a jej twarz bywa opuchnięta.
Ataki bulimii
Napadom bulimii towarzyszy bardzo duże napięcie emocjonalne. Tuż przed rozpoczęciem kompulsywnego jedzenia, chorzy odczuwają niepokój oraz wzmożoną pobudliwość. Aby rozładować stres, sięgają po olbrzymie ilości jedzenia, które przynoszą im krótkotrwałą chwilę odprężenia. Atak jest niekontrolowany, najczęściej niemożliwy do zatrzymania przez bulimików. Następnie szybko nadchodzi świadomość czynu, której towarzyszy ogromne poczucie winy, paniczny strach przed wzrostem masy ciała, wstyd oraz obrzydzenie do samych siebie. Próbując odzyskać kontrolę nad własnym życiem, chorzy prowokują wymioty, sięgają po środki przeczyszczające oraz restrykcyjne diety.
Bulimia – leczenie
Niestety bulimia często diagnozowana jest zbyt późno. Pacjenci często sami nie zgłaszają się na profesjonalne leczenie, a rodzina w wielu przypadkach długo nie widzi problemu. Ponieważ choroba sieje spustoszenie w niemal w całym organizmie, osoby chore na bulimię udają się do lekarza z problemami ginekologicznymi, kardiologicznymi czy zaburzeniami układu pokarmowego. Jednocześnie nie przyznają się do faktycznych źródeł swych dolegliwości. Bywa, że lekarz nie rozpoznaje przyczyny kłopotów zdrowotnych pacjentów i leczy ich objawowo.
Leczenie bulimii wymaga często współpracy lekarzy kilku specjalizacji: psychologa, psychiatry, dietetyka oraz internisty. Rokowania są lepsze w przypadku wczesnego wykrycia schorzenia i wprowadzenia odpowiedniej terapii. W proces leczenia powinna być zaangażowana rodzina oraz bliscy Pacjenta.
Czytaj również:
Zielone warzywa – właściwości zdrowotne
Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u lekarza. Pamiętaj, że w razie wystąpienie problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się ze specjalistą.
Data publikacji: 12.08.2023